Zakamarki ludzkiej duszy

"Elizabeth Costello" śmiało można nazwać powieścią feministyczną, gdyż książka porusza m.in. problem starzenia się kobiety. W obecnych czasach, w dobie pogoni za młodością, gdy w kobiecych magazynach dominuje wizerunek młodej kobiety, starość stanowi swego rodzaju temat tabu, nie ma miejsca na przemijanie. Natomiast Coetzee w pewien sposób stara się przełamać ten stereotyp.

Bohaterka jego powieści czy też może eseju "Elizabeth Costello", to znana i ceniona pisarka. Poznajemy ją jako dojrzałą kobietę, która uczestniczy w dyskusjach, spotkaniach i sympozjach. Autor ukazuje nam Elizabeth jako kobietę inteligentną, myślącą, oryginalną, snującą rozważania na różne tematy, która swoim czytelnikom stawia trudne pytania, próbuje pokazać swoją wizję życia. Odwołując się do filozofii, stara się solidaryzować ze światem, rozumieć go. Z kolei krytyce poddaje racjonalizm i empiryzm, które wszystko zbyt zawężają do doświadczenia. Costello jest postacią fikcyjną, ale czytając książkę trudno nie oprzeć się wrażeniu, że mamy do czynienia z biografią współcześnie żyjącej, znanej nam pisarki. Poznajemy kilka faktów z młodości pani Costello, czytamy o namiętnych romansach, pierwszych utworach literackich, które przyniosły jej sławę czy też późniejszych podróżach. To wszystko czyni ją postacią autentyczną, dzięki temu staje się nam bliższa.

Natomiast wnikliwy czytelnik, znający twórczość i biografię autora, odnajdzie pewne podobieństwa między samym pisarzem a bohaterami jego książek. Poznajemy go jako obserwatora, który wspaniale potrafi ukazać zakamarki ludzkiej duszy, kreuje nadzwyczajne postaci i wciąga nas w swój świat, niekiedy mroczny i enigmatyczny. To podróż po kafkowskich labiryntach, coś na pograniczu jawy i snu. J.M. Coetzee jest laureatem Literackiej Nagrody Nobla, dlatego też może warto poznać jego dzieła.