Kobieca twarz powstania

Jak udzielać pomocy rannym i ratować ludzkie życie sanitariuszki AK uczyły się z rysunków i podręczników anatomii. Zupełnie nie były przygotowane na to, co miały zobaczyć. A więc straszliwe rany od szrapneli, urwane kończyny, krew i wypływające wnętrzności.

„Miałam do dyspozycji gońca, chłopca o pseudonimie Fred - wspomina Janina Rożecka, sanitariuszka z powstańczego szpitala na Żoliborzu. - Wyglądał na 11, może 12 lat. Mały chłopaczek, typowy zawadiaka z Marymontu. Przynosił mi a to pomidora, a to jabłko, a to gruszkę zerwaną z jakiegoś sadu czy ogródka. »Dora, jak się skończy wojna, a ja dorosnę, to się z tobą ożenię« - powtarzał przy każdej okazji. A ja śmiałam się i oczywiście mu przytakiwałam. Niestety, moim pierwszym rannym był właśnie ten chłopiec. Gdy dowiedziałam się, że go trafili, natychmiast do niego pobiegłam. Po drodze zatrzymał mnie lekarz: »Tu nie ma czego zbierać - powiedział. Wszystko ma na wierzchu, krew leje się z niego wiadrami. Cud, że w ogóle jest jeszcze przytomny...«"

Polecamy wstrząsający artykuł o życiu kobiet podczas Powstania Warszawskiego autorstwa Anny Herbich, autorki Dziewczyn z powstania.

Pełny tekst w najnowszym Pomocniku Historycznym (nr 7/2014) przygotowanym specjalnie z okazji 70. rocznicy Powstania Warszawskiego.

Tekst w wersji elektronicznej dostępny TUTAJ.