Eduardo Mendoza

Walka kotów

Tłumaczenie: Marzena Chrobak

Premio Planeta 2010
Największa hiszpańska nagroda literacka
Najwybitniejsza powieść uwielbianego na całym świecie hiszpańskiego pisarza

Madryt 1936 rok. Anglik Anthony Whitelands, erudyta i wybitny znawca malarstwa hiszpańskiego, przyjeżdża do stolicy Hiszpanii, by wycenić tajemniczy obraz znajdujący się w kolekcji pewnego arystokraty. Dzieło okazuje się nieznanym aktem Velazqueza.

Zafascynowany odkryciem i rozproszony perypetiami miłosnymi Anglik nie zauważa, że
po jego śladach zaczynają deptać policja, dyplomaci, konspiratorzy i szpiedzy. I że on sam dostał się pomiędzy wrogie frakcje, które lada dzień rzucą się sobie do gardeł.

Miasto w przededniu wojny domowej, pęczniejące atmosferą spisku i szaleństwa, a przede wszystkim tragedia i komedia ludzka wplątane w niszczycielskie tryby historii w powieści nagrodzonej najważniejszą hiszpańską nagrodą literacką.


Książka porównywana przez hiszpańskich krytyków do malarstwa Velazqueza.

Eduardo Mendoza to hiszpański pisarz, który w Polsce jest znany, lubiany i często czytany. Zadebiutował w 1975 roku książką "Prawda o sprawie Savolty" i od tamtej chwili wydał 18 kolejnych, z czego 4 pojawiły się tylko w Hiszpanii. "Walka kotów" to najnowsza powieść, którą autor oddał do rąk czytelników w 2010 roku. Została uhonorowana nagrodą Premio Planeta, czyli coroczną hiszpańską nagrodą literacką, przyznawaną powieściom hiszpańskojęzycznym przez wydawnictwo Planeta. No cóż, po takiej rekomendacji zabrałam się do czytania z dosyć dużymi oczekiwaniami... I jak książka wypadła?
>>> czytaj więcej

Do pięknego Madrytu przybywa rachityczny londyńczyk. Wybitny znawca sztuki hiszpańskiej (a jakże!) został wezwany przez arystokratę, który chce oszacować wartość swojej kolekcji obrazów. W domu arystokraty, Anthony (bo takie imię nosi Brytyjczyk) przekonuje się, że obrazy są nic niewarte, za to warta jest kibić i błyszczące oczy arystokratycznej córki - Paquity.
>>> czytaj więcej

Ta książka ma wielu bohaterów. Jest markiza, która mówi: „Arystokracja jest symbolem tradycji i konserwatyzmu, lecz my, arystokratki, zachowujemy się, jak nam przyjdzie ochota. Burżuje mają pieniądze; arystokraci mają przywileje". Jest „osobnik w pelerynce i tyrolskim kapelusiku, chowający się za załomem ściany", jest mężczyzna w prochowcu, kapeluszu i ciemnych okularach, udający, że czyta gazetę... Panny idą do klasztoru albo chowają się w szafie.. Są wreszcie postacie historyczne, ale ukazane w „mendozowskim" stylu, z przymrużeniem oka.
>>> czytaj więcej