Eric-Emmanuel Schmitt

Trucicielka

Tłumaczenie: Agata Sylwestrzak-Wszelaki

Książka wyróżniona najważniejszą francuską nagrodą literacką.

Marie wyznaje na spowiedzi, że zamordowała swoich trzech mężów. Czy opisane przez nią zbrodnie to prawda, czy tylko perfidna gra, w której stawką jest dusza młodego księdza?

Obsesja towarzyszy wszystkim bohaterom opowiedzianych w Trucicielce historii. Każe im walczyć – o rodzinę, sławę, miłość. Niszczy, ale czasem daje drugą szansę. Schmitt krok po kroku odsłania mechanizm obsesji – pokazuje, jak łatwo jedna myśl może zatruć życie. Opisując zmagania swoich bohaterów, autor uczy nas jednak czegoś ważnego: że nigdy nie jest za późno na zmianę, nawet jeśli nie zawsze dane nam będzie szczęśliwe zakończenie.

"Trucicielka" to jedna z najpopularniejszych książek Érica-Emmanuela Schmitta, znakomitego francuskiego pisarza i filozofa. W 2010 roku autor otrzymał za nią prestiżową Le Prix Goncourt de la Nouvelle.

Czytając „Trucicielkę" łatwo zagłębić się w emocjach targających bohaterami. Chociaż, jak to w literaturze, postaci są przerysowane, ale czyż na tym świecie mało jest ludzi, którzy pragną władzy, pieniędzy, miłości, zwycięstwa, spokoju za wszelką cenę?
>>> czytaj więcej

Czytając „Trucicielkę" łatwo zagłębić się w emocjach targających bohaterami. Chociaż, jak to w literaturze, postaci są przerysowane, ale czyż na tym świecie mało jest ludzi, którzy pragną władzy, pieniędzy, miłości, zwycięstwa, spokoju za wszelką cenę? Pragnienia bohaterów są wręcz maniakalne. Schmitt na kilkudziesięciu stronach stwarza całe mikrokosmosy obsesji, wynaturzonego pożądania przekraczającego wszelkie moralne granice. Bez niepotrzebnych dłużyzn, przy wycyzelowanym każdym zdaniu, ukazuje całą potworność ludzkiej natury.
>>> czytaj więcej

Zwykle nie czytam opowiadań, preferuję „pełnowymiarowe" książki. Wyjątkiem są niektóre dzieła Agathy Christie. Gdybym wiedziała, że „Trucicielka" składa się z czterech kilkudziesięciostronicowych tekstów, pewnie nie zdecydowałabym się na lekturę. Teraz jednak sądzę, iż najwyższy czas „przeprosić się" z opowiadaniami, pan Schmitt udowodnił mi bowiem, iż pod żadnym względem nie są gorsze od powieści.
>>> czytaj więcej