Wisława Szymborska

Ludzie na moście

Wiersze, które na stałe weszły do kanonu polskiej poezji.

Wiersze, które na stałe weszły do kanonu polskiej poezji.

Wisława Szymborska długo kazała wyczekiwać czytelnikom na następną książkę – każda stawała się wydarzeniem, na które warto było czekać. Tomik "Ludzie na moście" ukazał się w dziesięć lat po "Wielkiej liczbie" (1976). Mimo że – jak prawie zawsze – wierszy było niewiele (tu zaledwie 22), większość z nich weszła na stałe do kanonu polskiej poezji (O śmierci bez przesady, Do arki, Jarmark cudów, Głos w sprawie pornografii). Powstawały one w okresie szczególnym – narastania w Polsce ducha oporu wobec zniewolenia przez totalitarne państwo, stanu wojennego i ponurych lat 80. – czasu „normalizacji” i znijaczenia życia zbiorowego. W wierszach Szymborskiej (uhonorowanej za "Ludzi na moście" nagrodą podziemnej Solidarności) oczywiście próżno by szukać bezpośrednich odniesień do rzeczywistości politycznej – choć jak pisze w głośnym wierszu "Dzieci epoki": „Chcesz czy nie chcesz, (…) O czym mówisz, ma rezonans, / o czym milczysz, ma wymowę / tak czy owak polityczną”.