Antoni Gołubiew (1907-1979) urodził się w Wilnie i z Wileńszczyzną pozostał związany duchowo przez całe życie, mimo iż w 1945 roku był zmuszony ją opuścić. W Wilnie ukończył gimnazjum i uniwersytet. W 1925 roku zadebiutował literacko opowiadaniem wydrukowanym w szkolnym pisemku „Hejnał”. Działał w Stowarzyszeniu Katolickiej Młodzieży Akademickiej „Odrodzenie”, współtworzył miesięcznik literacki „Żagary”, objął redakcję katolickiego dwutygodnika „Pax”, pracował w wileńskiej rozgłośni, uczył historii w gimnazjum. Dzieło swego życia, czteroczęściową epopeję „Bolesław Chrobry”, zaczął pisać w czasie wojny. Całość ukazała się w latach 1947-1955. Po wyzwoleniu zamieszkał na stałe w Krakowie. Rozpoczął pracę w redakcji „Tygodnika Powszechnego”, w której prowadził ożywioną działalność publicystyczną, przerwaną tylko w okresie zamknięcia pisma (1953-1956) – w tym czasie powstała książka „Listy do przyjaciela”. Po reaktywowaniu „Tygodnika Powszechnego” drukował w nim szereg bardzo istotnych artykułów politycznych będących deklaracją postawy ideowej środowiska, a także listy literackie, również wiersze. Pośmiertnie ukazała się w 1980 roku „Kazimierzówka”.